Setouchi Triënnale, oversized, keizer Naruhito 19-22okt

Naoshima en Teshima zijn kleine eilandjes boordevol kunst en architectuur in de mooie japanse binnenzee. Dit jaar was er weer het driejaarlijkse kunstevenement. Thuis was het me niet gelukt wegwijs te worden in de website en van tevoren kaarten bestellen, zoals werd aanbevolen, dat paste niet in mijn manier van reizen. Ik kan 2 verhalen vertellen over de Setouchi Triënnale. Verhaal 1. Nog nooit zo’n grootse, harmonieuze combinaties gezien van architectuur, kunst en natuur. Het ene moment fietste ik door de smalle straatjes van een oud dorpje waar overal kunst te zien was, even later langs het kabbelende strand om dan ineens voor een robuust, strak gebouw van architect Tadao Ando te staan of het buitenaardse Teshima Art Museum van Ryue Nishizawa. Veel mooie kunst gezien, die ik niet kan beschrijven, die moet je zien. Maar ergens binnenkomen is een ander verhaal. Verhaal 2. Ik was gewaarschuwd en vroeg opgestaan om op tijd aan te sluiten in de rij voor het bootje naar Teshima. Ik heb geluk en hoor niet bij de mensen die een uur moeten wachten op het volgende bootje. En verdomd, ook in het busje naar het museum heb ik de laatste plaats. Zo ben ik om 10:00 uur bij het Teshima Art Museum, waar ze elke dag nog een paar kaartjes hebben voor de meute die niet gereserveerd heeft. En ja! ticket, waarmee ik er om 13:15 in mag. O, da’s jammer, want ik moet om 14:00 weer weg voor het laatste bootje terug. Niets aan te doen, glimlacht de museumdame. Ruim voor 13:00 uur ben ik terug bij het museum, maar mag de museumtuin niet in. Jammer, want straks heb ik daar geen tijd meer voor. We moeten op bankjes zitten, elk tijdslot van een kwartier moet steeds een bankje opschuiven. Precies 13:15 mogen we. Omdat de hele groep nu tegelijk bij de kassa komt, ontstaat daar een rij. Sumimasen, zegt het kassameisje als ik aan de beurt ben en ze dribbelt weg, even iets anders doen. Ik weet zeker dat de goden mij op de proef stellen. Uiterlijk ben ik zen... Door de tuin naar het museumgebouw. Weer een rij. Weer een meisje met een glimlach. Zij gaat ons nu groepje voor groepje uitleggen dat wij onze schoenen uit moeten doen, dat wij moeten uitkijken waar wij lopen en dat wij niet mogen fotograferen. Ik neem me heilig voor een foto te maken. Teshima Art Museum is een enorme ondergrondse koepel van beton met ovalen gaten in het dak met zicht op heuvels en wolken. Eerst sta je omhoog te kijken, naar de natuur, naar het dak, het licht en de vormen. En dan zie je op de betonnen vloer hier en daar druppelsgewijs water opwellen. Die druppels lopen over de vloer naar een iets lager gelegen punt waar zich een plas vormt. Het water rolt als kwik, het lijkt op kleine, kruipende insecten. Het is fascinerend. Zie foto.

Dit grote werk is een tweeluik van Kanjiro Okazaki uit 2017. Het begin van de lange en raadselachtige titel van het rechter doek, sprak me erg aan: What we see and hear as a guest (even if it is frightening) is novel to the eyes and ears, and because they know nothing, the traveler accepts everything...

Ik weet niet hoe het in Nederland is, maar oversized is dé modetrend in Japan. Tout Japan loopt in lange, wijde rokken, broeken met wijde pijpen, te grote truien en daarover dan weer een nog grotere jas. Een heerlijke mode, vind ik. Omdat de 3 zomerjurken die ik meenam behoorlijk sleets worden, ging ik uit winkelen. Alleen: het staat die Japanse poppetjes allemaal fantastisch, maar ik ben hier al oversized van mezelf.

Ik had me verheugd op 22 oktober, de dag waarop Naruhito de Chrysantentroon zou aanvaarden en verwachtte taferelen zoals in Nederland. Niks daarvan, geen feesten, geen vuurwerk, niet eens vlaggen. Alleen op tv. Jammer. Ik ontdekte een fles cointreau en heb toen maar een glaasje genomen op de keizer. Banzai!