Witte handschoenen, eeuwig zomer, Ave Maria, izakaya 23-31okt

Machinisten, taxichauffeurs, guards etc. hebben spierwitte handschoenen aan. Staat leuk, maar ook een beetje Mickey Mouse. In een boemeltreintje, sta ik helemaal voorin, door een raam gescheiden van de machinist. Steeds als we van een stationnetje vertrekken, kijkt de machinist uit zijn raampje of iedereen binnen is. Dan gaat het raampje dicht en wijst hij met zijn witte vinger ferm vooruit in de richting waarin we zullen gaan. Hij geeft gas en hup. Bij sommige spoorwegovergangen weer dat kloeke vooruit wijzen en ook als we een tunnel ingaan en opnieuw als we er weer uitkomen. Sommige palen langs het traject krijgen ook aandacht van de witte vinger. Ik zie niemand, ook geen camera, voor wie deze gebaren bedoeld kunnen zijn. Ineens heeft hij in de gaten dat ik hem observeer en glimlacht naar me. Dat is me nog niet overkomen door mensen in functie. Als ik uit de trein stap, zeg ik dan ook arrigatō gozaimasu. Hij bedankt mij ook. Mijn host Toshie-san zegt dat machinisten zich met dat wijzen concentreren op punten die gevaarlijk kunnen zijn.

De torii in het water bij Hiroshima is een van de high lights van Japan. Toen ik er was, stond de torii in de steigers. Bovendien in de modder want het was het laagwater. Gelukkig was er wel een bruidspaar. Twee stylistes en een kapper waren druk in de weer iedereen zo mooi mogelijk op de foto te krijgen. Elke houding, elke blik is geregisseerd. De mannenvoeten uit elkaar, de handen in knuisten. De vrouwenvoetjes gesloten en de linkerhand ligt open. Alle plooien glad. Tot slot krijgt de bruid een grote witte kap op. Dat is om de hoorns van vrouwelijke jaloezie en woede te verbergen, vertelt Toshie-san en ze moet erom schateren. Haar eigen huwelijk met Kuseke-san is tot stand gekomen met behulp van een huwelijksmakelaar. En het houdt nog steeds! Dat moet gevierd. Vanavond kookt Kuseke-san voor ons. Paella met oesters, de delicatesse van Setonaikai, de japanse binnenzee.

Uwajima is een havenstadje op het eiland Shikoku. Het is aki matsuri - herfstfestIval. Medio september heb ik al een aki matsuri meegemaakt in Morioka in het noorden van Japan. Dan begint daar de herfst. Nu hebben ze daar de verwarming al aan. Hier in Shikoku is het nog heerlijk warm. Ik heb op deze manier een hele lange zomer!

In Uwajima speelt af en toe een muziekje door de luidsprekers, zodat iedereen whoe laat het is. Als we het Ave Maria van Bach horen, is het 10:00 uur. Tijd voor kōhi to kēki (koffie en cake). De uitbaatster ziet me aankomen en komt naar buiten gerend om me duidelijk te maken dat ze om 11:30 open gaat. Ik moet 3 minuten wachten. Buiten.

Kushima is een klein visserseilandje in de Setonaikai. Ik ga fietsen. Een smalle weg volgt de kust van het eiland helemaal rond. Wat kleine haventjes, huisjes, ceders, bamboe. Vissers  halen oesters en inktvissen binnen. Ik zie alleen oude mensen. Het is niet welvarend, wel pittoresk. Grote zeearenden cirkelen boven mijn hoofd. En alweer dat zonnetje dat sinds mijn vertrek in augustus bij me is, zacht warm windje, de zee is een spiegel. Ik voel me heerlijk. 

In het postkantoor van Kushima verkopen ze geen ansichtkaarten. zeggen ze,  maar ik zie toch echt snoezige kaarten met poesjes erop, precies goed voor mijn kleinkinderen. Nee, dat zijn envelopjes om geld in cadeau te geven. Het duurt even voordat het personeel de omslag maakt dat ik die ook kan gebruiken voor gewoon een briefje, zonder geld. Out-of- the-box-denken, is niet japans sterke punt. Maar oké, buitenlander, ze vinden het erg grappig. Dan afrekenen. Dat gaat echt postzegel voor postzegel. En dan de kaartjes nog. Met z’n drieën zijn ze ermee bezig. Als alles klaar is, uitgebreid buigen naar elkaar en min of meer achterstevoren verlaat ik groetend het postkantoor.

Ik eet graag in een izakaya. Een izakaya heeft een bar waaraan de koks bezig zijn en je dus wat te zien hebt en je ook makkelijker contact kunt maken met anderen. Vanmorgen ontmoette ik in dit slaperige stadje een leuke fransman die me zijn favoriete izakaya wees. Kennelijk had hij daar verteld dat ik zou komen, want toen ik binnen kwam, veerde een vrouw op  en wees me de kruk naast haar, die was voor mij. Naast  Shita zat haar man, toneelspeler en al een beetje dronken. Het was meteen duidelijk: we gaan er een feestje van maken. De man van de uitbaatster werd gebeld om te komen, die sprak een beetje engels. Er kwamen allerlei hapjes: salades, warme groentes, sashimi van zalm, schelpdieren, gefrituurde vis en gingko-vruchten. Maar natuurlijk ook de izakaydrank shochu en sake. Toen ik weg ging, kreeg ik een onigiri en mandarijnen mee. Stel je voor dat ik vannacht honger krijg.