Irkutsk -> Khabarovsk 19-21aug

De dag begint met een onthutsend bericht: het kind van een goede vriendin is plotseling overleden. Wat een onvoorstelbaar groot verdriet. En wat zou ik graag samen met mijn andere vriendinnen bij haar zijn. Maar ik ben hier aan de andere kant van de wereld. Ik denk veel aan haar.

Drie nachten en drie dagen treinen, dit wordt mijn langste ononderbroken stuk. Van zondagavond tot woensdagmiddag. En pech: ik heb wéér een bovenbed. Voordeel: meer privacy. Nadelen: je kunt niet naar buiten kijken, erin en eruit klimmen is een dingetje en je kampeert overdag op een helftje van het bed van je onderbuur. Ik ga daarom naar het restaurant, daar zit alweer bijna niemand. Er is geen kaart, nou ja er is wel een kaart, maar al die gerechten die daarop staan, zijn er toch niet en daarom suggereert de vrolijke serveerster mij rijstepap. Zou ze het aan me zien? Als garnituur een oud broodje en gerookte kaas. Een groep russen heeft zijn eigen eten meegebracht, dat kan kennelijk ook. De serveerster schenkt hun er een karafje wodka. Naast mij zit een schele man, kennelijk niet aan zijn eerste karafje. Af en toe neemt hij wat zout. Hij praat er lustig op los, tegen niemand in het bijzonder. Later op de dag komt hij elk uur een biertje tanken. Hij moet vooraf betalen.

Ik ben nu in de autonome republiek Boerjatië. Dat klinkt zo langzaamaan echt Aziatisch. Je ziet naast etnische Russen ook steeds meer mensen met oosterse trekken. De trein volgt de rivier de Khilok. Uren en uren heuvelachtig grasland, veel riviertjes en water, moerassig, bomen en heel af en toe een dorpje. Nauwelijks dieren, terwijl het mij hier bv. voor watervogels een eldorado lijkt. Misschien door die strenge winters?

Langs het hele parcours wordt gewerkt aan de rails. Handwerk door mannen met scheppen. Afgedankte houten dwarsliggers liggen overal in de bermen.

Provodnitsa’s hebben het druk. Op de stations staan ze in het gelid naast de deur van hun wagon, controleren tickets en paspoorten van nieuwkomers en letten op dat iedereen op tijd weer binnen is. Ze delen lakenpakketten uit en stoppen de oude lakens in waszakken die ze op de stations afgeven voor de was. Ze zorgen dat de samovar heet water geeft, geven theeglazen uit en verkopen water, koekjes en chips. Ze maken de wc’s schoon, vervangen vuilniszakken, stofzuigen en dweilen dagelijks het hele compartiment (voeten omhoog!). En dan is er ook nog een uitgebreide papieren admin bij te houden. 

Voor meisjes in deze contreien zijn lange vlechten je-van-het.

Langzaam verlies ik elk gevoel van tijd. De klokken in de trein geven allemaal iets anders aan, of niets. En de overgang naar een nieuwe tijdzone van RuslandRail en Google loopt ook niet synchroon. Gelukkig heb ik het enige moment dat we er vandaag uit kunnen in de gaten: 21 minuten bewegen en frische luft op het stationnetje van Yerofey Pavlovitj. Daar slaan mannen met ijzeren staven hard tegen de onderdelen van de onderstellen van de trein. Het lijkt alsof ze op het geluid beoordelen of alles nog in orde is.

De trein heeft 19 treinstellen. Eén is restaurant, de andere hebben elk 9 vierpersoonscoupé’s. De trein is vol, dus ongeveer 650 passagiers. Dan is er nog het personeel: machinisten, provodnitsa’s, schoonmakers, serveersters, koks en politie. 

Na ongeveer 80 uur gedender kan ik alleen nog maar denken: ‘Ik wil eruit!’ Vanaf Moskou heb ik er dan 8523 kilometer op zitten.