Nakasendō, reizen in mijn eentje, scholieren, kapper 23-28sept
28 september 2019 - Takayama, Japan
De Edo-periode (1600-1868) was een tijd van culturele bloei in het oude Japan. Om de belangrijke plaatsen Kyoto en Edo (nu Tokyo) met elkaar te verbinden werd de Nakasendō (Weg door de Bergen) aangelegd. Een klein stuk daarvan is nog in oude staat, of daarin teruggebracht nadat de houten huizen weer eens door brand waren verwoest. De weg wordt omzoomd door ceders, bamboe, af en toe wat huizen en overal hoor je het ruisen van watertjes. Het begint zachtjes te regenen, waardoor het groen begint te glanzen. Om 12 uur klinkt een muziekje over de bergen, dan weten de boeren dat het etenstijd is. Langs de route hangen palen met bellen eraan. Daar moet je hard op slaan om beren te verjagen, staat erbij. Waar of niet waar? Ik doe het maar. Prachtige route. Bijna 5 uur gedaan over 8 km, zoveel moois te zien. Nou ja ook wel omdat ik geen goede loper ben, zeker niet met al die losse keien!
Zomaar even een praatje maken met een wildvreemde, is niet japans. Als soloreiziger is dat niet heel fijn. Voorbeelden. In de lift: een vrouw komt binnen. Ze groet niet, gaat met haar rug naar me toe en met haar hoofd bijna tegen de wand aan staan, onbeweeglijk tot we beneden zijn. In de ontbijtzaal: iedereen zit in examenopstelling. Niet vanwege het uitzicht, want dat is een parkeerplaats. In de bus: ik kan best wat hulp gebruiken om mijn koffer naar binnen te tillen, maar de jongen die er zit, blijft strak voor zich uitkijken. In het gemeenschappelijk bad van de ryokan (japans hotel): ik groet de 2 vrouwen die er al zijn. Er komt niks terug. Ik krijg dan hele kwaaie zin! Ik had me tevoren wel eens gerealiseerd dat alleen op pad zijn niet altijd leuk zou zijn. Dat is nu! Ik besluit daarom in de ryokan te blijven eten. Misschien wat contact maken met andere buitenlanders, dacht ik nog... Maar ik heb buiten de waard gerekend. Die heeft namelijk voor mij gedekt in een piepklein 2-persoons eetkamertje in japanse stijl. En de schuifdeur gaat dicht.
In de trein van Nakatsugawa naar Takayama stappen veel scholieren in en uit. De meisjes hebben een bloesje en plooirok aan. Soms een matrozenpakje. En korte sokjes. De kleuren verschillen per school. De jongens een zwarte broek en een wit overhemd. Jeans niet. Sommigen moeten wel drie kwartier of een uur treinen, dus die kinderen wonen een flink eind van school af. In het begin zitten ze nog gezellig op hun mobieltjes, en sommigen hebben zelfs een leerboek voor zich, maar zo langzamerhand sukkelt iedereen in slaap. Een Japanner wist wel waarom wij in Nederland niet slapen in de trein: omdat we dan bestolen worden.
Kunt u mijn haar verven en knippen?, vraag ik met behulp van google translate aan de kapper. Hij schrikt zich dood. Van mij of van google translate, dat weet ik niet. Hij kruist zijn polsen, dat betekent nee. Later op de dag dan? Of morgen? ‘See appointment’, antwoordt hij steeds en blijft met schrik-ogen naar mij kijken. Ons gesprek loopt vast. Gelukkig heb ik verderop meer succes. Een kapper met een vlechtje in zijn baard, wil er wel aan beginnen. Nu nog zien uit te leggen hoe ik het wil hebben. Dat doe ik maar met een tekeningetje.
Wat een belevenissen allemaal. Fijn dat je het deelt, vers van de pers. Dit wordt wel een boek denk ik. Ik bewonder je durf, maar dat deed ik altijd al. Kom wel heel terug, en intussen geniet ervan, Ria.
Weer een goed impressie van je belevenissen. Leuk om te lezen en de de door jou genoemde plaatsen zoek ik op de kaart op. Brengt je verhaal als het ware dichterbij. Veel plezier!
liefs
Al bijna 2 maanden weg uit Huizen. Wat een belevenissen en ervaringen. Ik heb er bewondering voor hoe jij dat in je uppie doet!
Ik doe t je niet na. Doe je wel voorzichtig? Zoveel uren wandelen in berengebied! Straks lezen we nog in de media.... buitenlandse vrouw met zwart haar aangevallen door een beer.. Ik wil wel nog graag van je héél.. alle spannende verhalen horen. Haha. Brr zou niks voor mij zijn.
Vorig jaar in Canada hadden we een zwarte beer voor de auto.. is toch veiliger.
Heb je al in een onsen gebadderd?
Els en ik zijn ons ook voor aan t bereiden op onze reis. We hebben er veel zin in!
Ik stuur je een knuffel! Angela
Liefs, Yvonne