Moskou -> Tomsk 9 - 11 aug

Gisterenavond laat begonnen aan de noordelijke route van de Trans Siberië Expres. Ik voel me opgehokt in een smal en hard bovenbed zonder uitzicht. Ik kan met mijn pijnlijke ribbenkast nauwelijks draaien en heb een rotnacht achter de rug. Hoe maak ik de provodnitsa duidelijk dat ik met die ribben zit. Ik krijg niet zomaar een benedenbed. Google translate doet het niet, offline versie van russisch vergeten te downloaden.

Even weg uit die coupé. Ik mmaak een wandelingetje naar het restaurant. Daar is niemand behalve 4 serveersters die allemaal dezelfde blonde spoeling hebben genomen. Op de uitgebreide menukaart ontdek ik alweer pap! In 3 soorten nog wel, rijst, havermout en nog iets. Die wil ik graag. Njet, zegt de serveerster vriendelijk, vandaag is er alleen maar toast met ei.

Mijn coupégenoten Galina en Stanislaus (zeg maar Stas) zijn een liefdevol stel. Zij lijkt het frivole zusje van Angela Merkel. Dan is er nog een vrouw die de hele dag films kijkt en spelletjes doet en niets zegt. Zij drie gaan eruit in Perm. Ik hoop nog even op een benedenbed, maar er komen 3 mannen binnen, die zo te zien van hun werk komen, misschien aan het weekend beginnen. Na een groet pakt ieder z’n mobiel en is het stil.

Als ik ‘s morgens wakker word, zijn de mannen weg. Nu liggen er 2 vrouwen en een jongen. Eerst maar eens aspirines tegen de pijn in mijn ribbenkast die maar niet minder wordt en dan uit bed zien te klimmen. Oei! Iemand heeft de laddertjes ingeklapt en daar kan ik met die rug niet bij. Ik moet mijn buurjongen nu wel vragen om ze neer te klappen. Maar nu let hij op mij en moet ik mijn best doen een beetje leuk af te dalen, terwijl ik verga van de pijn. Hij houdt zijn hart vast, en geeft dan de Russische trapjes de schuld! Wat n lieverd! Hij wil weten waar ik vandaan kom. Nog nooit van gehoord.

Wat zijn die vochtige washandjes van de Kruitvat handig in de Trans Siberische Trein. Weer helemaal fris voel ik me best wel weer aardig.

De Oeral zijn we vannacht tegen gekomen, dus niets van gezien. Ben nu dus in Siberië! Het landschap is vlak, open, immense rietvelden, moerassen, grasland, water en veel, heel veel spierwitte berken. Aan weerszijde van het spoor is een brede strook vrijgehouden, daar groeien allerlei zomerbloemen.

Een van de vrouwen in mijn coupé heeft iets aan haar gezicht laten doen en lijkt nu op Monique van de Ven.

Voor zover ik zie, ben ik de enige toerist in de trein. De Russen dutten, lezen wat, zitten op hun mobiel, puzzelen, er wordt weinig gepraat. Een knikje, weinig oogcontact, zelden een glimlach. Het lijkt alsof iedereen elkaar een beetje probeert te ontwijken.

Thuis had ik alle vertrektijden in mijn agenda gezet. Best relevant. Google past niet alleen de klok aan als ik in een nieuwe tijdszone kom, maar ook de vertrektijden, zodat er niets meer van klopt. Er is vast wel een manier om dit ongedaan te maken, maar ik vind hem niet.

Russische vrouwen kunnen goed zuchten.

Als we in Tomsk aankomen, speelt er een klassiek muziekje, net als bij het vertrek in Moskou.  Sergej staat me op te wachten en brengt me naar het appartement van Olga, waar ik de komende dagen zal logeren.